การพัฒนาโรงเรียน  หรือสถาบันการศึกษาส่วนใหญ่  มักเป็นการพัฒนาด้านวัตถุ  ความสวยงามของตัวอาคาร  และอุปกรณ์การเรียน มากกว่าการพัฒนาคุณภาพการเรียนการสอน  ตลอดถึงการพัฒนาคุณภาพของครูผู้สอน  ทั้งๆ ที่การศึกษา  คือหัวใจในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของเยาวชน และชาติบ้านเมือง ในขณะที่ปรัชญาการศึกษายุคใหม่เน้นให้เด็กเรียนอย่างมีความสุข แต่ก็ใช่ว่าโรงเรียนชั้นดี จะปลอดจากความกดดัน  ปัญหาส่วนใหญ่คือความเครียดจากการเรียน และความคาดหวังของพ่อแม่  พ่อแม่ส่วนหนึ่งขีดเส้นให้เด็กเรียนตามเส้นทางที่ตนเลือก โดยไม่คำนึงถึงความต้องการ และหัวจิตหัวใจของลูก พ่อแม่มักสร้างความกดดัน ซึ่งส่งผลกระทบให้เด็กที่อยู่แต่ในโลกของการเรียน เมื่อจบออกไปแล้วมักจะมีปัญหาเรื่องการปรับตัว เนื่องจากขาดภูมิคุ้มกันของชีวิต ยิ่งเด็กที่เรียนเก่ง  ไม่ได้ทำกิจกรรมไม่สุงสิงกับใคร  แล้วยิ่งพ่อแม่เลี้ยงอย่างปกป้อง ไม่เคยให้เจอความลำบาก เด็กเหล่านี้ไม่เคยเจอความล้มเหลว จะมีความรู้สึกว่าตนเองได้มาตลอด พอจบไปทำงานแล้วมักจะปรับตัวไม่ได้  ทำอย่างอย่างไม่มีความสุข  กดดัน เครียดจนต้องออกจากงาน หรืออาจถึงขั้นทำร้ายตัวเอง และการที่พ่อแม่สปอยล์ลูกมาก  ประกอบกับการสอนแบบให้เด็กกล้าแสดงความคิดเห็น บ่มเพาะให้เด็กบางส่วนมีอุปนิสัยขาดความสุภาพอ่อนน้อม  พ่อแม่บางคนแทบจะเรียนแทนลูก จดงานให้ ช่วยทำรายงานให้ ในหลายกรณีนักเรียนทำผิดกฎระเบียบ  การเชิญผู้ปกครองมาพบ  แทนที่จะเกิดผลดี  กลับกลายเป็นผลลบ  เนื่องจากพ่อแม่ออกมาปกป้องลูก  พอจบมาทำงานเด็กมักจะก้าวร้าว  ไม่ฟังใคร ไม่เคารพการตัดสินใจของคนอื่น ทำงานไม่เป็น  ไม่คิดว่าตัวเองผิด และโทษคนอื่น  

เราจะร่วมกันแก้ปัญหาอย่างไร   แล้วใครที่ต้องรับผิดชอบ !!!

                                                                                                               ด้วยความปรารถนาดี

                                                                                                                       คนวงนอก